Vandaag was het dan eindelijk zover… De dag waar ik inmiddels alweer ruim 3 maanden naar uitkeek, deels met zin maar ook wel voor een groot deel met tegenzin. Eind vorig jaar besloot ik het allemaal wat anders te willen aanpakken. Naast mijn fysieke gezondheidsproblemen heb ik ook meerdere angsten waardoor het voor mij soms moeilijk is om alledaagse activiteiten in te plannen. De spanning en stress die hierbij komen kijken nekken me vaak nog voordat de dag echt is begonnen. Geïnspireerd door een interview wat ik zag met Shonda Rhimes (maakster van series als Grey’s Anatomy, Scandal en How To Get Away With Murder) over haar boek ‘Year of Yes: How to Dance It Out, Stand In the Sun and Be Your Own Person' besloot ik dit jaar eens wat vaker ja te zeggen op dingen die mij eigenlijk doodeng maar tegelijkertijd ook wel erg leuk lijken. Te beginnen met vandaag! Voor wie nu nog niet weet waar ik het over heb, ik zal het maar bij deze verklappen. Vandaag had ik mijn eerste debutantenwedstrijd met Eevee tijdens de Dala-Agility Benefietwedstrijd in Emmen! Simpel gezegd is een debutantenwedstrijd een wedstrijd voor beginners in de behendigheid (agility) hondensport. Honden die nog nooit, of pas enkele keren hebben meegedaan aan een officiële wedstrijd mogen eens proeven aan de wedstrijdwereld op een iets minder moeilijke manier dan bij een wedstrijd in de A-klasse (het laagste niveau waarin je start bij de behendigheid zodra je echte wedstrijden gaat lopen). Onderdelen als de wip, paaltjes en band zitten (meestal) niet in het parcours om het niet al te lastig te maken, en ook worden er nog iets meer kleine dingetjes door de vingers gezien dan bij een echte wedstrijd.
Ik had al jarenlang de droom, het doel, om ooit nog eens een agility wedstrijd met een van mijn meiden te lopen, maar wist ook dat dit met mijn gezondheid lastig zou zijn. Na heel wat wikken en wegen besloot ik er toch voor te gaan en nu dus vandaag mijn eerste, en wellicht ook enige wedstrijd ooit te lopen met Eevee. Natuurlijk moest het weer roet in het eten gooien waardoor de start van onze dag vandaag verre van relaxed was. Door sneeuw bedekte wegen maakte het lastig om uiteindelijk in Emmen te geraken, maar ondanks dat oponthoud onderweg kwamen we alsnog net op tijd bij Hippisch Centrum Emmen aan. Gelukkig had Barbara, die mij eigenlijk destijds een beetje over de streep trok om toch mee te doen, mijn startnummer en bijbehorende goodiebag al opgehaald waardoor we meteen konden beginnen met instaleren. Er was ook nog even tijd voor een klein speelmomentje tussen Eevee en Quin voordat zij aan het werk moesten. Och wat waren die twee blij elkaar te zien en hebben ze schattig gespeeld zeg samen, zo lief!

Rond 9u waren de medewerkers klaar voor de start, en na een korte uitleg over het eerste rondje mochten we gaan verkennen. Het eerste rondje betrof het spel/gambling en was een rondje wat je zelf mocht samenstellen. Sprongen waren 10 punten, tunnels 20 punten en de kattenloop en schutting 30 punten. Tussen ieder onderdeel moest minimaal 1 sprong zitten en zodra er gefloten werd na 45 seconden moest men binnen 15 seconden over de finish lijn zijn voor nog eens een extra 50 punten. Klinkt makkelijk, al viel dat in de praktijk nog vies tegen! Niet helemaal overtuigd van mijn eigen kunnen besloot ik niet te ver vooruit te plannen en het makkelijk te houden met het idee dat we met onze snelheid toch niet heel ver zouden komen.
Als eerste was Barbara aan de beurt met haar vlinderhondje Quin. Voor hen was het ook de eerste wedstrijd al heeft Barbara zelf met haar andere hond Vos wel aardig wat ervaring op het agility veld. Ze gingen als een speer en kwamen ruim binnen de tijd over de finish. Even later waren Eevee en ik aan de beurt. Ik zal niet ontkennen dat ik voor het slapengaan zaterdagavond nog even een kalmeringspilletje had genomen. Na al meerdere nachtmerries en slapeloze nachten te hebben gehad in aanloop naar deze dag wilde ik goed uitgerust aan de wedstrijd beginnen. De pil werkte gelukkig nog een klein beetje dus mijn zenuwlevel viel wel mee. We liepen veel sneller dan verwacht, en ruim binnen de tijd was ik dan ook al klaar met het rondje wat ik in mijn hoofd had zitten. Daarna werd het dus improviseren… Hebben we maar wat hordes en de tunnel hier en daar gepakt en finishten we uiteindelijk ook ruim binnen de tijd. Iets te ruim misschien, maar ik was bang dat ik met mijn snelheid vanaf het eind van het veld de sprint naar de finish niet meer zou redden na het fluitsignaal dus besloot het op safe te spelen.

Nadien begon het wachten… Met ongeveer 100 ingeschreven honden in onze ring was het, ondanks de vele afzeggingen vanwege ziekte en/of de weersomstandigheden toch best druk en duurde het dus ook wel weer een tijdje voor we aan de beurt waren. Al gauw na ons rondje hing de lijst met uitslagen in de kantine… We waren laatste geworden, op een hondje dat een diskwalificatie had gelopen na. Jammer maar zeker niet iets om teleurgesteld over te zijn. Mijn doel was immers geen diskwalificatie lopen en dat was gelukt, en we stonden er maar wel mooi ondanks alles! We kochten ook nog even wat lootjes voor de loterijtafel die in de kantine stond en vielen gelijk in de prijs… Maar liefst drie prijzen mochten we mee naar huis nemen (en nog een extra presentje dat Barbara had gewonnen maar niet wilde hebben)! Toch leuk, en ook een extra manier om de betrokken stichting te steunen natuurlijk bij deze benefietwedstrijd.

Vlak voor de pauze mochten we ons tweede rondje gaan verkennen, VP (Vast Parcours). De toestellen waren hiervoor exact hetzelfde blijven staan als tijdens het eerste rondje, maar dit keer wel met een bepaald parcours dat gevolgd moest worden. Klonk simpel aangezien we het parcours zelf dus al eens op onze eigen manier hadden gelopen, maar niets bleek minder waar. Het was een heel erg pittig rondje met veel wissels, vreemde draaien en lastige momentjes waarbij je als beginnende loper makkelijk de fout in ging. Barbara en Quin begonnen weer en deden het weer super! Op wat kleine verbeterpuntjes na liepen ze een mooie tijd en werden ze uiteindelijk 11e van de 22 hondjes.

Mijn kalmeringspillen waren inmiddels uitgewerkt, maar ik kon mijn zenuwen zoals altijd gelukkig aardig onder bedwang houden. Het rondje zat goed in m’n hoofd gestampt dus ik was er klaar voor. Dit parcours zou mijn moeder foto’s maken terwijl Barbara filmde, zodat we ook wat foto’s van de dag hadden naast de filmpjes. Helaas bleek dit geen handige keus. Al vanaf de start was Eevee mijn moeder aan het zoeken, iets wat ze anders nooit doet. Ze stopte meerdere keren in het parcours om te kijken waar ze was en wilde op bepaalde punten zelfs helemaal niet meer doorlopen. Het werd helaas een diskwalificatie door een foute sprong, en de moed zonk me een klein beetje in de schoenen na dit rondje. Nog nooit had ik Eevee zich zo zien gedragen, als ik ergens van op aan kan dan is het dat ze altijd op mij gefocust blijft. Hoe druk haar omgeving ook is, daarom is ze immers ook mijn hulphond.

Gelukkig hadden we daarna even pauze, een momentje om bij te komen en ook na te denken over wat anders te doen het volgende rondje. We hebben wat gegeten in de kantine, hebben ons daar opgewarmd, even een kort stukje gewandeld met de hondjes en ik heb ook even geprikt nog tussendoor. Hier moet ik trouwens wel nog even over zeggen dat mij dit echt zwaar teleurstelde van de organisatie op dat moment... Voor het prikken zocht ik een rustige ruimte, liefst een invalidetoilet zoals wij meestal gebruiken, al was een kantoortje of zo ook prima. In een manege met tig kamers zou zoiets toch niet moeilijk te vinden moeten zijn zou je denken. Toen wij echter vroegen of er een plek was waar we even rustig konden prikken konden ze niks voor ons doen. Er was volgens de organisatie geen locatie waar we ons even twee minuten konden terugtrekken om te prikken en ook de sleutel regelen van het invalidetoilet was teveel moeite. Uiteraard begrijp ik dat de organisatie op zo een dag als deze het vreselijk druk heeft met alle werkzaamheden rondom de wedstrijd, maar ik voelde me toch wel eigenlijk een beetje gediscrimineerd als chronisch zieke. Het feit dat van mij verwacht werd dat ik maar even mijn broek omlaag zou trekken in een openbare ruimte omdat zij ons niet konden doorverwijzen naar een rustig kamertje vond ik niet alleen vervelend maar ook ergens wel wat kwetsend. Het (vermoedelijke) invalidetoilet was afgesloten met een sleutel, dus uiteindelijk heb ik maar op een gewoon damestoilet met de deur open zitten prikken. Niet echt prettig voor mij en ik kan me zo voorstellen ook niet voor de andere deelnemers daar. Maar helaas had ik geen andere keus in dit geval.

(Nadien heb ik nog met de organisatie contact gehad over dit incident. Er was waarschijnlijk ergens sprake van miscommunicatie, oftewel ergens is ons verhaal niet over gekomen en zijn we afgewimpeld zonder dat de betreffende persoon echt begreep waar wij het over hadden. Het voelde op het moment echt als een klap in mijn gezicht maar ik begrijp dat dit absoluut niet de bedoeling was en zij het ook graag anders hadden aangepakt als we het allemaal konden terugdraaien. We kunnen er nu niks meer aan doen, excuses zijn aangeboden en we hebben er allemaal van geleerd. Meer kan ik niet vragen en kunnen zijn niet doen dus ik ben blij dat alles zo netjes en fijn is afgehandeld achteraf gezien.)

Rond 14.30u was het tijd voor ons laatste rondje, de Jumping. Er kwamen geen onderdelen bij voor dit laatste parcours, dus de breedtesprong en slurf werd ons deze wedstrijd bespaard. Wel volgde een laatste parcours met veel sprongen, draaien, wissels en tunnels (die van twee kanten genomen mochten worden). Weer een erg lastig rondje, en om mij heen hoorde ik ook steeds meer mensen zeggen dat deze parcours niet echt op debutantenniveau waren. Of dit waar is kan ik natuurlijk niet over oordelen. Het was mijn allereerste wedstrijd en hoewel ik regelmatig ben wezen kijken bij wedstrijden van o.a. Eevee’s nestbroer BeeGee heb ik nooit zo goed gelet op de moeilijkheidsgraad hierbij. Wel kan ik persoonlijk zeggen dat ik het stuk voor stuk erg pittige rondjes vond (op het eerste rondje na dan), zowel voor hond als handler. Het niveau lag heel erg hoog en vooral de echte beginners (mensen voor wie het hun allereerste wedstrijd was) zag ik veel diskwalificaties lopen. Barbara en Quin deden het echter ondanks de moeilijkheidsgraad geweldig! Hun laatste rondje was misschien wel hun mooiste van de hele dag. Zo een goed team zorgde zeker voor inspiratie, en hun uiteindelijk 7e plaats was dan ook zeer verdiend.
Inmiddels had ik weer wat nieuwe moed voor het laatste rondje, en ondanks de zenuwen besloot ik er gewoon het beste van te maken samen met Eevee. Mijn moeder zou dit keer blijven zitten, net zoals ze bij het eerste rondje deed, in de hoop dat hiermee het voorval van rondje twee voorkomen zou worden. Eevee bleek inmiddels wel moe, heel erg moe… Normaal gesproken zijn dit soort dagen als ‘mascotte’ aan de zijlijn al slopend voor haar, maar nu als deelnemer was het natuurlijk nog een stukje pittiger. Ik moest mevrouw echt uit de buggy sleuren waarin ze lag te slapen omdat ze eigenlijk wel vond dat ze klaar was voor vandaag. Uiteindelijk leek ze er toch wel weer wat zin in te hebben en na de start leek het eerste deel van het parcours ook wel goed te gaan. Hier en daar waren er wel wat concentratieprobleempjes, maar halverwege het parcours had ik er wel vertrouwen in dat het ons zou lukken dit parcours tot een goed einde te brengen. Helaas blokkeerde Eevee toen ineens helemaal. Wat het precies was weet ik nu nog steeds niet, maar weer begon ze in het publiek uit het niets mijn moeder te zoeken en nadat ik haar uiteindelijk met veel moeite meegesleept kreeg naar de laatste hordes maakte ze plots een spurt richting de uitgang om alle overgebleven hordes over te slaan. Heel erg jammer, maar het had weinig zin om het rondje proberen af te maken na zo een einde…

Natuurlijk was, ben en blijf ik waanzinnig trots op Eevee. Ik neem haar uiteraard niks kwalijk van hoe de laatste twee rondjes zijn verlopen. Het is heel erg jammer dat we de dag niet tot een goed einde hebben kunnen brengen, maar het ging mij niet om de winst. Ik hoefde niet de beste te zijn, wist ook wel van tevoren dat ik absoluut niet de beste zou zijn, ik wilde daar gewoon staan. Ik wilde graag een keer in mijn leven dit hebben meegemaakt, zodat ik deze ervaring van mijn bucket list kan afstrepen en toch weer kan zeggen dat ik een van mijn angsten heb overwonnen. En hoe doodeng ik het ook vond, hoeveel stress ik er ook om heb gehad, het was het me allemaal zeker waard puur alleen al voor de ervaring van vandaag! Na de rondjes heb ik nog even wat gekletst met wat bekenden daar tot ook de allerlaatste uitslagen op het raam geplakt werden. Dit duurde uiteindelijk toch nog wel een klein uurtje, maar ik wilde graag weten op welke plaats kleine Quin was geëindigd dus dit hebben we toch even afgewacht.
Daarna begon de rit naar huis, die gelukkig een stuk voorspoediger verliep dan de heenreis. Hier en daar lag zeker nog wel wat sneeuw en ijs, maar de wegen waren een stuk minder glad dan zo vroeg in de ochtend. Bij thuiskomst kregen we een warm onthaal van de Chineesjes (die ook erg blij waren met het meegenomen speeltje wat we eerder op de dag kregen van Barbara), die de dag lekker hadden doorgebracht met de oppas thuis warm en veilig ver weg van alle drukte waar wij net uit kwamen. De oppas had ook niet stil gezeten, want bij thuiskomst bleek mijn welkomstbord bij de voordeur te zijn opgehangen. Een mooie afsluiter van de dag, die al met al ondanks de ietwat tegenvallende rondjes hier en daar toch absoluut gezellig en leerzaam was geweest.

Mijn eindconclusie na vandaag is dat ik blij ben deze stap te hebben gezet. Ik heb echt iets voor mezelf overwonnen en daar ben ik erg trots op. Ik heb het erg gezellig gehad met Barbara, Quin en alle andere bekende daar, en we hebben weer veel mooie en leuke nieuwe hondjes ontmoet. De dag zelf was voor mij niet zozeer voor herhaling vatbaar (al zeg ik nooit nooit natuurlijk, zeker als er wellicht nog eens wat in de buurt wordt georganiseerd of misschien vanuit onze hondenschool zelf). Daarvoor vond ik het veel te koud, fysiek echt te zwaar en ook niet leuk genoeg met Eevee. Begrijp me niet verkeerd, we hebben zeker een leuke dag gehad, maar we genoten hier absoluut niet zo van als tijdens onze lessen op de hondenschool. Dit had deels met de stress van mijn kant uit te maken natuurlijk, deels ook met de lange dag die fysiek zo z’n effect had op mijn gezondheid maar vooral ook vanwege het feit dat Eevee zich zo anders gedroeg vandaag als dat ik van haar gewend ben. Ze was niet zichzelf, niet die vrolijke meid die dolenthousiast staat te springen als ik met haar bij het behendigheidsveld bij de hondenschool aan kom. Dit kan natuurlijk nog komen, maar ik denk dat het voor ons allebei toch meer geschikt is als een leuke hobby in plaats van echt wedstrijdmatige bezigheid. Het was een bijzondere ‘once in a lifetime experience’ die niemand ons meer afneemt, ik ben trots op mezelf dat ik me door deze voor mij zeer stressvolle en zware dag heen heb kunnen slaan, en nu is het weer op naar een nieuw avontuur voor mij en mijn meiden!

Alle rondjes van Quin zijn via deze link te bekijken...